Είμαστε μόνοι ανάμεσα σε θηρία. Πολλά είπαμε για συλλογικοποίηση αλλά τη στιγμή της πίεσης, της φροντίδας για ένα μικρό παιδί, έναν ανήμπορο γέροντα, ή τη στιγμή της αρρώστιας μας ο καθένας μας -με πόνο το ανακαλύψαμε- πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνος του. Οι ριζοσπαστικές διακυρήξεις υπήρξαν συνήθως συμφωνίες ανάμεσα σε ανθρώπους χωρίς δεσμεύσεις. Ανθρώπους που είχαν, έτσι, την ευκαιρία να κάνουν την πολιτική στράτευση ή τον ακτιβισμό μοναδική τους δέσμευση.
Αλλά όταν μεγαλώνεις βλέπεις πόσα χαρακώματα ήταν αθέατα. Βρίσκεις ένα αρχιπέλαγος φροντίδων, που δεν αφήνει ενέργεια για χειρονομίες που απλα ανακυκλώνουν τον ευατό τους. Και καταλαβαίνεις ότι η πολιτική που δε απαντάει στο «τί να κάνουμε;» συγκεκριμένα με τα γηρατειά, την ασθένεια ή τη φτώχεια μοιάζει αρκετά με αερολογία.
Η κριτική δε μπορεί να είναι ριζική αμα είναι άκαρπη. Οι άνθρωποι είμαστε θνητοί, και αναζητούμε προταγματα που να αλλάζουν κάτι μέσα στον ορίζοντα αυτής της μοναδικής ζωής που έχουμε, ιδίως στις πιο δύσκολες στιγμές της.
